Comunicado leído por Anxela Lagoa na concentración de Ferrol en repulsa polo asesinato de Lucía Canosa

En Tedín, unha aldea de Cee, onte á noite, Lucía Canosa Senlle, foi golpeada na cabeza, cun martelo, polo seu marido, ata matala.

Lucía, con 67 anos, é a terceira muller, vítima da violencia de xénero, na nosa comunidade.

E aínda que o movemento feminista, non deixamos de dicir, que a violencia exercida sobre as mulleres é consecuencia do machismo e o patriarcado, tan metido aínda nalgúns homes cos que día a día temos que convivir neste, noso mundo tan pouco xusto e igualitario, seguimos a escoitar, de voz dos veciños e veciñas, que eran un matrimonio exemplar, que algo raro tivo que pasar para que el reaccionase desa maneira.

Sempre, se lle quere buscar unha explicación racional ao que non ten senso ningún. Tivo que ser un momento de loucura, “o demo púxose por medio”, etc.

Pero a violencia, o maltrato, a falla de respecto, o insulto, o asasinato non ten razón, non debe existir. Só responde a que uns homes considéranse superiores, opinan que eles están por encima das súas mulleres, teñen o poder de decidir e de actuar, eles son os amos, os xefes e ningúen importa e como eles non teñen consideración, un mínimo respecto por ningúen, a sociedade temos que respostarlles que están sós, illados, que non forman parte da sociedade que queremos crear, do mundo no que queremos vivir.

E hoxe, eiquí, non é só a Marcha e as persoas que estamos a participar nesta concentración as que rexeitamos esta violencia machista e patriarcal, somos millóns e millóns de persoas as que pensamos que xa non máis benevolencia cos maltratadores, xa non máis, pois é un bo veciño ou un bo traballador ou un bo pai ou fillo. Quen da palizas á súa muller, a acoitela e a mata, polo feito de que é del, polo feito de que naceu muller, ese home non ten nada, nada bo.

En lembranza de Lucía e de outras moitas mulleres, xa desaparecidas ou que están a vivir un inferno, no seu fogar, que saiban que non son elas as que están soas, que non son elas as culpables, que os merecedores dos castigos son eles. As mulleres, somos merecedoras de respecto, de autonomía e de independencia, de amor, de solidariedade, de sorrisos, apertas e bicos.

E para Lucía o noso adeus agarimoso, pero non deixa de ser un adeus.

Grazas por vir no nome da MMM
--------------------------------
Foto de Rafael Estevez